Лак халык әкияте “Әби һәм кәҗә бәтие”

Яшәгән, ди, шулай бер әби. Әбинең булган, ди, бөдрә йонлы Кәҗә бәтие.
Көннәрдән бер көнне, Кәҗә бәтие болында үлән чемченеп йөргәндә, әби моны чакыра икән:
— Нәнием минем, бәбием! Боткам пеште, ашарга кайт!
— Әби, әби! Ботка ашыйсым килми, мин үлән яратам,— дигән аңа Кәҗә бәтие.
— Кайтмасаң, Бүрене чакырам. Бүре, Бүре, соры Бүре! Бәтием өйгә кайтмый, тот әле үзен!
— Юк, әбием, ашамыйм,— дип улаган Бүре.
— Ашамасаң, Этне чакырам! Этем, Этем, батыр Этем! Кәҗә бәтием өйгә кайтмый, соры Бүре аңа тими. Бүрене монда ку әле,— дигән әби.
— Кумыйм, кумыйм!
— Кумасаң, көтүчене чакырам. Ул сиңа эләктерер! Көтүчем, әй. Көтүчем. Кәҗә бәтие өйгә кайтмый, Бүре аны ашамый, Бүрене Этем кумый, Этемне кыйна әле!
— Кыйнамыйм, әби, кыйнамыйм. Ул Эт — минем якын дустым.
— Кыйнамасаң, Тычканны чакырам. Әй, Тычкан, үткен тешле Тычкан! Кәҗә бәтием өйгә кайтмый, Бүре аны ашамый, Бүрене Этем кумый, көтүче Этне кыйнамый, улакларын кимер әле шуның!
— Кимермим, әби, кимермим, мин көтүче таягыннан куркам!
— Кимермәсәң, Мырау батырны чакырам! Әй, Мырау батыр! Кәҗә бәтием өйгә кайтмый, Бүре аны ашамый, Бүрене Этем кумый, көтүче Этне кыйнамый, Тычкан улак кимерми, тот та кабып йот әле шуны!
— Каймакны ялап бетерәм дә чабам! — дигән Мырау батыр. Аның Тычкан өстенә ташлануы булган, Тычкан улак янына, көтүче Эт янына, Эт Бүре янына, Бүре Кәҗә бәтие янына, ә Кәҗә бәтие әби янына ботка ашарга чапкан.