Песи малае Васька идәндә чебен аулап утыра иде. Комод өстендә кырыйда гына яткан эшләпәгә бер чебен килеп кунды. Васька кинәт кенә комодка сикерде дә, тырнакларына эшләпәне эләктереп, идәнгә очты. Ә эшләпә — шалт! — Васька өстенә төшеп тә капланды.Бүлмәдә рәсем ясап утырган Володя белән Вадик песинең эшләпә астында калуын күрмәделәр дә. Бары ниндидер тавыш кына ишеттеләр.
Борылып карасалар — идәндә эшләпә ята.
— Ә-ә, эшләпә төшкән икән.
Володя эшләпәне алырга дип иелгән иде, куркуыннан кычкырып җибәрде.
— Нәрсә булды?
— Ул те-те-ре!
— Нәрсә тере?
— Эш-эш-эшләпә.
— Син нәрсә! Эшләпә тере буламыни?
— Ы-ы-ышанмасаң, килеп кара.
Вадик эшләпәгә якынрак килде. Килеп иелүгә, эшләпә аңа таба шуыша башлады.
— Ай! — дип, Вадик диванга сикерде. Аның артыннан — Володя.
Эшләпә бүлмә уртасына кадәр шуышып килде дә туктады. Аннары куркуларыннан дер-дер калтыранган малайлар ягына — диванга таба килә башлады.
— Ай! Ой! — Володя белән Вадик диваннан сикереп төштеләр дә бүлмәдән үк чыгып сыздылар.
Аш бүлмәсенә чабышып кереп ишекне дә ябып куйдылар.
— Мин ки-ки-китәм! — диде Володя.
-Кая китәсең?
— Өйгә кайтып китәм.
— Нигә?
— Эшләпәдән ку-куркам. Йөри торган эшләпәне беренче тапкыр күрүем.
— Ә бәлки берәрсе аны бавыннан тартадыр?
— Бар соң, кара.
— Әйдә икәү карыйбыз. Мин кисәү агачы алам. Безгә таба килә башласа, кисәү агачы белән тондырырмын.
— Алайса, мин дә алыйм.
— Бездә бүтән кисәү агачы юк шул.
— Булмаса, мин чаңгы таягы алам. Малайлар, кисәү агачы һәм чаңгы таягы белән коралланып, бүлмәгә башларын тыктылар.
— Кая соң ул?
— Әнә тегендә, өстәл янында.
— Хәзер тондырам мин аңа,— дип батырайды Вадик,— килеп кенә карасын.
Әмма эшләпә кузгалмады, өстәл аягы янында ята бирде.
— Әһә-ә, курыкты! — дип шатланышты малайлар.
Эшләпәне кузгатырга тырышып, Вадик кисәү агачы белән идәнгә бәрә башлады:
— Әй, эшләпә!
Юк, селкенми эшләпә.
Малайлар аңа, идәндәге кәрзиннән алып, бәрәңге тондыра башладылар. Ниһаять, берсе эләкте бугай, эшләпә өскә атылды:
— Мияу!
Эшләпә астыннан башта соры койрык күренде, аннары — тәпиләр, соңыннан песи баласы үзе килеп чыкты.
Вадик аны кочаклап алды.
— Васька, йомшагым, син ничек эшләпә астына кердең?
Васька аңлатып торуны кирәк санамады бугай, яктыдан күзләрен кыскалап утыруын белде.
Борылып карасалар — идәндә эшләпә ята.
— Ә-ә, эшләпә төшкән икән.
Володя эшләпәне алырга дип иелгән иде, куркуыннан кычкырып җибәрде.
— Нәрсә булды?
— Ул те-те-ре!
— Нәрсә тере?
— Эш-эш-эшләпә.
— Син нәрсә! Эшләпә тере буламыни?
— Ы-ы-ышанмасаң, килеп кара.
Вадик эшләпәгә якынрак килде. Килеп иелүгә, эшләпә аңа таба шуыша башлады.
— Ай! — дип, Вадик диванга сикерде. Аның артыннан — Володя.
Эшләпә бүлмә уртасына кадәр шуышып килде дә туктады. Аннары куркуларыннан дер-дер калтыранган малайлар ягына — диванга таба килә башлады.
— Ай! Ой! — Володя белән Вадик диваннан сикереп төштеләр дә бүлмәдән үк чыгып сыздылар.
Аш бүлмәсенә чабышып кереп ишекне дә ябып куйдылар.
— Мин ки-ки-китәм! — диде Володя.
-Кая китәсең?
— Өйгә кайтып китәм.
— Нигә?
— Эшләпәдән ку-куркам. Йөри торган эшләпәне беренче тапкыр күрүем.
— Ә бәлки берәрсе аны бавыннан тартадыр?
— Бар соң, кара.
— Әйдә икәү карыйбыз. Мин кисәү агачы алам. Безгә таба килә башласа, кисәү агачы белән тондырырмын.
— Алайса, мин дә алыйм.
— Бездә бүтән кисәү агачы юк шул.
— Булмаса, мин чаңгы таягы алам. Малайлар, кисәү агачы һәм чаңгы таягы белән коралланып, бүлмәгә башларын тыктылар.
— Кая соң ул?
— Әнә тегендә, өстәл янында.
— Хәзер тондырам мин аңа,— дип батырайды Вадик,— килеп кенә карасын.
Әмма эшләпә кузгалмады, өстәл аягы янында ята бирде.
— Әһә-ә, курыкты! — дип шатланышты малайлар.
Эшләпәне кузгатырга тырышып, Вадик кисәү агачы белән идәнгә бәрә башлады:
— Әй, эшләпә!
Юк, селкенми эшләпә.
Малайлар аңа, идәндәге кәрзиннән алып, бәрәңге тондыра башладылар. Ниһаять, берсе эләкте бугай, эшләпә өскә атылды:
— Мияу!
Эшләпә астыннан башта соры койрык күренде, аннары — тәпиләр, соңыннан песи баласы үзе килеп чыкты.
Вадик аны кочаклап алды.
— Васька, йомшагым, син ничек эшләпә астына кердең?
Васька аңлатып торуны кирәк санамады бугай, яктыдан күзләрен кыскалап утыруын белде.