Әнкә күркәнең үз баласы берәү генә иде. Берәү генә булгангадыр, ахры, шаян, иркә иде. Төнлә әнкәсенең култык астына кереп йокларга ярата, култык астында яту туйдырса, әнисенең җилкәсенә менеп кунакларга да күп сорамый иде Пиәк. Кара, әйтергә онытканмын икән — күркә баласының әнисе кушкан исеме Пиәк иде. Кичләрен ояда, челтәрле тәрәзә аша моңсу ай караган мизгелдә, әнкә күркә кинәт кенә уянып, җәһәт кенә башын борып, ягымлы тавыш белән:
— Пиәк! — дип эндәшә.
Пиәк, син мондамы, янәсе.
—И-и-е, — дип җавап бирә аңа Пиәк йокы аралаш.
Әнкә күркә үзенең Пиәгеннән тыш әле тагын үрдәк бәбкәләре дә үстерә. Алары сап-сары иде. Алары икәү — берсе Фиәк, икенчесе Ниәк исемле.
Фиәк белән Ниәкне дә бик ярата әнкә күркә.
Пиәк кебек иркә булмасалар да, төнлә җилкәсенә кадәр менмичә, канат астына кереп йокларга риза булсалар да, ярата ул аларны. һе, яратмый теге: Фиәк белән Ниәкне дә йомыркадан үзе басып чыгарды ла ул.
Көннәр буе ашамый-эчми ояда саргаеп утырды. Йомыркаларның сәеррәк булуына бик исе китмәгән иде әнкә күркәнең. Ә менә йомыркалар борынлап, чебиләр чыгып, ике чебие оядан төшкәч үк сулы тәлинкәләргә кереп киткәч, бераз гаҗәпсенде, дөресрәге, курка калды ул. Батып үлмәсеннәр тагын дигән сыман, сыгылмалы муенын әле тегеләй, әле болай боргалады, үрдәк бәбкәләрен күзәтте. Әле инәлеп, әле үпкәләп, әле ачуланып, нәни сары йомгаклардай бәбкәчләрен үз янына чакырды, тамак төпләрен голдырдатып, су белән уйнауның куркыныч икәнлеген аңлатырга тырышты:
— Фиәк! Ык кор-р!.. Ниәк! Ык кор-р!..
Фиәк, балакаем, чык корыга, янәсе! Ниәк, балакаем, чык корыга!
Фиәк белән Ниәктән күрә Пиәк тә суга керергә уйлаган иде бугай, озын тәпиен тәлинкә читенә дә куйган иде инде ул, тик шул минутта карт әтәч койма артында шундый тавыш-гауга куптарды ки, нәни чебиләр, нәни бәбкәләр генә түгел, дөнья күргән тәҗрибәле тавыклар да, бер мизгелгә һуштан язарга җитеп, җиргә сеңеп тордылар. Аннары кинәт ишегалдында коточкыч шау-шу купты. Кош-кортларның һәркайсы үз телендә:
— Качыгыз, кач! Тилгән! Тилгән килгән! Качыйк, котылыйк-кытыйк, — дип кычкырдылар һәм күз ачып йомганчы лапас асларына, сәрви, карлыган төпләренә кереп постылар.
Баш өстеннән тавышсыз гына кара күләгә шуып үткәндә, әнкә күркә үзенең нарасыйларын чатырдай киң канатлары белән каплап алырга өлгергән иде инде.
Әллә күркәнең җәелгән канатларын күреп сугышырга әзер икән бу дип уйлады инде, шул китүеннән тилгән кабат әйләнеп килмәде. Тирә-як тынычлангач, әнкә күркә дә канатларын җыйды, тәлинкәгә карады, тик Фиәк белән Ниәкне күрмәгәч, сискәнеп, муенын уракландырды, канат каурыйлары арасын нан сыңар күзе генә күренеп торган Пиәгенә эндәште:
— Пиәк!
— И-ик!
— Кая Фиәк, кая Ниәк?
— Пи-ик, и-ик!..
Әнкә күркә уңга күз салды, сулга күз салды, аннары тагын муенын уракландырды, үзенең төз аякларын күрде, аяклары янында сары йомгаклар күрде. Сары йомгаклар аша ипләп кенә атлап үтте.
Артына әйләнеп караса, сары йомгаклар йомгак булмаганнар икән, Фиәк белән Ниәк булганнар икән. Менә үрдәк бәбкәләре, өсләрендә чиксез бушлык күреп, куркышын, «пи-пип-пип» дип елый-елый, әнкә күркә артыннан йөгерделәр, тагын аның аякларына килеп сыендылар. Пиәк тә каурыйлар арасыннан шуып төште һәм күз ачып йомганчы Фиәк томшыгына кунарга маташкан черкине кабып йотты, черкигә Ниәк тә үрелгән иде. ләкин аның кызыл соскычлары буш һаваны гына шыкылдатып кисте.
Ул көнне Пиәк, Фиәк һәм Ниәк черки куып бик озак уйнадылар. Фиәк белән Ниәк тәлинкә янына килеп челтер-челтер су эчкәндә, әнисеннән күреп, Пиәк тә койма буендагы кы чыткан яфракларыннан авыз иткәләде.
Тагын берничә көннән әнкә күркә балаларын җим эзләргә, җим табарга өйрәтте. Әмма бу һөнәргә Пиәк кенә һәвәс булып чыкты. Әнисе күрсәткән җимне кабып йоткан саен, кечкенә канатларын җилпегәндәй итеп, сөенеп-һаваланып кычкыра торды:
— Иәк-йәк-йәк! Иәк-йәк! Иә-әк!
«Шәп, шәп, шәп! Мин шәп!» дип куануы иде инде Пиәкнең бу.
Фиәк белән Ниәкнең күзгә төртеп күрсәткән җимне дә күрмәүләре, әллә күреп тә күрергә теләмәүләре гаҗәпләндерде әнкә күркәне. Пиәген бер читкә этәреп тә карады ул. Мәгәр юкка гына, дөнья бәһасе ризыкны кызыл ярылы тәпиләре белән таптап кына киттеләр дә тегеләр янә тыпы-тыпы сулы тәлинкә янына йөгерделәр. Башларын суга тыгып чупырдашып алдылар да соскычтай томшыкларын югары күтәреп кылкынгалап тордылар. Аннары тагын әнкә күркә чакырган җиргә йөгереп килделәр һәм тагын җимне күрмичә дулап уздылар да, кырт кына борылып, сулы тәлинкә янына элдерттеләр. Хикмәт дисәң дә хикмәт инде! Ни бар икән соң ул тәлинкә төбендә?
Әнкә күркә эре адымнар белән тәлинкә янына килде, томшыгын суга тыгып алды. Ипи валчыклары! Тәлинкә төбе ипи валчыклары белән тулы икән! Фиәк белән Ниәк ачка тарыгып йөридер дип, юкка борчылган икән лә әнкә күркә. Болай булгач, тамаклары тук инде ал арның.
Әнкә күркә тынычланып калды. Олы канатларын җилпеп, киртә өстенә очып кунды, кечкенәләренә биектән торып акыл өйрәтергә кереште:
— Киәк, крак, ирәк, риәк, рәк, рәк.Л
Бер-берегез белән тату яшәгез. Бер-берегезне рәнҗетмәгез, үзара дус булыгыз ягъни.
— Ие-ие-ие, әни, дөрес әйтәсең, — дип, әнисе артыннан киртәгә сикереп менәргә тырышты Пиәк.
Фиәк белән Ниәк тә Пиәк сүзләрен расладылар:
— Пи-пип-пи, пип-пи-пи... Сүзең дөрес, әни. Без дус булырбыз, әни.
Балаларының шундый ягымлы, сүз тыңлаучан булуларына сөенеп бетә алмады әнкә күркә. Шатлыгыннан нишләргә белмәгәч, канатларын шапыл-шопыл иттереп кагынып куйды, күкрәген киереп, бар дөньяга аваз салды:
— Яхшы сүзегез өчен рәхмәт сезгә, балакайларым! Игелек күрегез!
Пиәк, Фиәк һәм Ниәк көннән-көн исәйделәр, матурайдылар. Аларның бала йоннарын йомшак каурыйлар каплады. Фиәк белән Ниәкнең көннәр буе суга чумып ятуларына да исе китми инде хәзер әнкә күркәнең. Суда рәхәт икән үзләренә, әйдә чыпырдый бирсеннәр. Чыпырдыйлар-чыпырдыйлар да чыпырдап туйгач чыгалар ич әле, суда кунып калмыйлар. Кояш баеп, челтәр тәрәзәле өйләренә кергәч, инде балалар өчесе дә әнкә күркәнең җылы канатлары астына кереп чумалар, иркәләнеп-назланып пипелдәшәләр һәм озак та үтми татлы йокыга талалар.
Оя почмагына кунача да куелган югыйсә. Ләкин балалары чыкканнан бирле әнкә күркәнең бер генә мәртәбә дә куначага менеп йоклаганы юк әле. Әллә теләми, әллә бәбкәләрен кызгана шунда — белмәссең...
Баш очыннан кызыл күзле тимер кош гүелдәп үтә. Ерак басулардан карт тупыл ботакларына кайтып кунаклаган каргалар, нидәндер куркып, ябалдашларны шаулатып, һавага күтәреләләр. Ишегалды буенча, трас-трас басып, сыер үтеп китә. Хуҗа хатын чиләкләр чылтырата. Кайдадыр эт өрә. Күркә баласы Пиәккә дә, үрдәк бәбкәләре Фиәк белән Ниәккә дә канат астында җылы, рәхәт, тыныч.
Кояшлы иртәләрнең берсендә, күркә гаиләсе шулай тыныч-тату гына яшәп ятканда, авыл читендәге камышлы күлдән әнкә үрдәк кайтты. Өйдәгеләр бөтенләй югалтканнар иде инде аны. Баксалар, югалмаган икән. Күлдә сый мул булган, күрәсең, симергән әнкә үрдәк, чибәрләнгән. Тавышына кадәр җырлап тора. Башка үрдәкләр кебек «бак- бак» дип кенә кычкырмый, «брат-брат» дип, дөнья яңгырата:
— Брат-брат, арт!
Менә, янәсе, мин дә бар әле дөньяда.
Ярар, кайтты әнкә үрдәк. Хуҗаларны шатландырды. Өй нигъмәтләреннән — бодаеннан, бәрәңгесеннән авыз итте. Аннары ашыгыч адымнар белән бакчага чыкты, әнкә күркә тирәсендә сөенешеп йөргән шаян бәбкәләрне күреп алды, гаҗәпләнүен яшер мичә кычкырып җибәрде:
— Ба-ак! Исемегез ничек сезнең?
— Фи-фи-фиәк минем исемем, — диде Фиәк тотлыга-тотлыга.
Туганыңның исеме ничек?— Ни-ни-ниәк...
-Брат, — дип башын чайкады әнкә үрдәк. — Шундый исем буламы? Брат...
— Ие, — дип, Пиәк тә сүзгә катнаша башлаган иде дә, әнкә үрдәк аңа шундый итеп җикерде, теге бичарага әнкәсе артына кереп шылудан гайре чара калмады.
— Ә син тик тор! Күркә баласы белән сөйләшмим мин, үрдәк бәбкәләре белән сөйләшәм. Бак син аны! Фиәк, әйдәгез камышлы күлгә. Анда бакалар күп.
— Пи-пи-пи, ни әйтер бит әни, — дип, әнкә күркәгә карады Фиәк.
Ниәк тә аның сүзен кабатлады:
— Ни-ни... ни әйтер бит әни?
— Бак! — диде әнкә үрдәк мыскыллы тавыш белән. — Күркә нишләп сезнең әниегез булсын? Менә мин булам сезнең әниегез. Бак, ничек әйбәт мин!
Фиәк белән Ниәк еларга тотындылар.
— Син түгел безнең әни, менә бу безнең әни, пи-пи-пи-пи... Менә безнең әни, — дип, әнкә күркә тирәсендә бөтерелделәр алар.
Әнкә үрдәк, ниһаять, әңгәмәгә катнашмыйча, авыз эченнән генә нәрсәдер җырлый-җырлый, җим караштыргалап йөргән әнкә күркәгә эндәште:
— Бир миңа Фиәк белән Ниәкне! Мин аларны камышлы күлгә алып төшәм.
— Бирмә, әни, бирмә, — диде Пиәк, еларга җитешеп, — мин кем белән уйнармын аннары?
— Ниәк, Фиәк, тыңлагыз мине, — дип сүзгә катнашты шунда әнкә күркә сабыр тавыш белән. — Сез инде зур үстегез, тиздән үз көнегезне үзегез күрә башларсыз. Камышлы күлгә барасыгыз килә икән — барыгыз, мин тотмыйм. Миңа «әни» дип эндәшмәсәгез дә үпкәләмәм. Чөнки сез, чынлап та, үрдәк йомыркаларыннан чыктыгыз. Туктале, Пиәк, еламый тор, әйтеп бетерим. Менә шулай, балакайлар. Үзегезнең язмышны үзегез хәл итәр вакыт җитте сезгә.
— Пи-пи-пип, синең яннан беркая да китмибез без, әни, — диештеләр, берсен берсе бүлдерә-бүлдерә, Фиәк белән Ниәк.
— Пип, син безне үстердең, салкын төннәрдә, җил-яңгырларда канат астына алып юаттың, җылыттың, иркәләдең, әни, пи-пи-пи-пи, без сине дә, Пиәкне дә ташламыйбыз, әни. Безгә бергә-бергә күңелле, әни.
Әнкә үрдәк башын иеп кычытканнар арасына кереп киткәч, әнкә күркәнең күзләреннән сәйлән тамчыларыдай ике бөртек яшь атылып чыкты. Әллә әнкә үрдәкне кызганып елый инде әнкә күркә, әллә шатлык яшьләре томаландырган иде күзләрен — Пиәк тә, Фиәк тә, Ниәк тә бу хакта әниләренең үзләреннән сорарга базмадылар.
Ә нигә сорап торырга? Кояшлы яшел бакчада алар тагын бергә, алар тагын бәхетле иде.
— Пиәк! — дип эндәшә.
Пиәк, син мондамы, янәсе.
—И-и-е, — дип җавап бирә аңа Пиәк йокы аралаш.
Әнкә күркә үзенең Пиәгеннән тыш әле тагын үрдәк бәбкәләре дә үстерә. Алары сап-сары иде. Алары икәү — берсе Фиәк, икенчесе Ниәк исемле.
Фиәк белән Ниәкне дә бик ярата әнкә күркә.
Пиәк кебек иркә булмасалар да, төнлә җилкәсенә кадәр менмичә, канат астына кереп йокларга риза булсалар да, ярата ул аларны. һе, яратмый теге: Фиәк белән Ниәкне дә йомыркадан үзе басып чыгарды ла ул.
Көннәр буе ашамый-эчми ояда саргаеп утырды. Йомыркаларның сәеррәк булуына бик исе китмәгән иде әнкә күркәнең. Ә менә йомыркалар борынлап, чебиләр чыгып, ике чебие оядан төшкәч үк сулы тәлинкәләргә кереп киткәч, бераз гаҗәпсенде, дөресрәге, курка калды ул. Батып үлмәсеннәр тагын дигән сыман, сыгылмалы муенын әле тегеләй, әле болай боргалады, үрдәк бәбкәләрен күзәтте. Әле инәлеп, әле үпкәләп, әле ачуланып, нәни сары йомгаклардай бәбкәчләрен үз янына чакырды, тамак төпләрен голдырдатып, су белән уйнауның куркыныч икәнлеген аңлатырга тырышты:
— Фиәк! Ык кор-р!.. Ниәк! Ык кор-р!..
Фиәк, балакаем, чык корыга, янәсе! Ниәк, балакаем, чык корыга!
Фиәк белән Ниәктән күрә Пиәк тә суга керергә уйлаган иде бугай, озын тәпиен тәлинкә читенә дә куйган иде инде ул, тик шул минутта карт әтәч койма артында шундый тавыш-гауга куптарды ки, нәни чебиләр, нәни бәбкәләр генә түгел, дөнья күргән тәҗрибәле тавыклар да, бер мизгелгә һуштан язарга җитеп, җиргә сеңеп тордылар. Аннары кинәт ишегалдында коточкыч шау-шу купты. Кош-кортларның һәркайсы үз телендә:
— Качыгыз, кач! Тилгән! Тилгән килгән! Качыйк, котылыйк-кытыйк, — дип кычкырдылар һәм күз ачып йомганчы лапас асларына, сәрви, карлыган төпләренә кереп постылар.
Баш өстеннән тавышсыз гына кара күләгә шуып үткәндә, әнкә күркә үзенең нарасыйларын чатырдай киң канатлары белән каплап алырга өлгергән иде инде.
Әллә күркәнең җәелгән канатларын күреп сугышырга әзер икән бу дип уйлады инде, шул китүеннән тилгән кабат әйләнеп килмәде. Тирә-як тынычлангач, әнкә күркә дә канатларын җыйды, тәлинкәгә карады, тик Фиәк белән Ниәкне күрмәгәч, сискәнеп, муенын уракландырды, канат каурыйлары арасын нан сыңар күзе генә күренеп торган Пиәгенә эндәште:
— Пиәк!
— И-ик!
— Кая Фиәк, кая Ниәк?
— Пи-ик, и-ик!..
Әнкә күркә уңга күз салды, сулга күз салды, аннары тагын муенын уракландырды, үзенең төз аякларын күрде, аяклары янында сары йомгаклар күрде. Сары йомгаклар аша ипләп кенә атлап үтте.
Артына әйләнеп караса, сары йомгаклар йомгак булмаганнар икән, Фиәк белән Ниәк булганнар икән. Менә үрдәк бәбкәләре, өсләрендә чиксез бушлык күреп, куркышын, «пи-пип-пип» дип елый-елый, әнкә күркә артыннан йөгерделәр, тагын аның аякларына килеп сыендылар. Пиәк тә каурыйлар арасыннан шуып төште һәм күз ачып йомганчы Фиәк томшыгына кунарга маташкан черкине кабып йотты, черкигә Ниәк тә үрелгән иде. ләкин аның кызыл соскычлары буш һаваны гына шыкылдатып кисте.
Ул көнне Пиәк, Фиәк һәм Ниәк черки куып бик озак уйнадылар. Фиәк белән Ниәк тәлинкә янына килеп челтер-челтер су эчкәндә, әнисеннән күреп, Пиәк тә койма буендагы кы чыткан яфракларыннан авыз иткәләде.
Тагын берничә көннән әнкә күркә балаларын җим эзләргә, җим табарга өйрәтте. Әмма бу һөнәргә Пиәк кенә һәвәс булып чыкты. Әнисе күрсәткән җимне кабып йоткан саен, кечкенә канатларын җилпегәндәй итеп, сөенеп-һаваланып кычкыра торды:
— Иәк-йәк-йәк! Иәк-йәк! Иә-әк!
«Шәп, шәп, шәп! Мин шәп!» дип куануы иде инде Пиәкнең бу.
Фиәк белән Ниәкнең күзгә төртеп күрсәткән җимне дә күрмәүләре, әллә күреп тә күрергә теләмәүләре гаҗәпләндерде әнкә күркәне. Пиәген бер читкә этәреп тә карады ул. Мәгәр юкка гына, дөнья бәһасе ризыкны кызыл ярылы тәпиләре белән таптап кына киттеләр дә тегеләр янә тыпы-тыпы сулы тәлинкә янына йөгерделәр. Башларын суга тыгып чупырдашып алдылар да соскычтай томшыкларын югары күтәреп кылкынгалап тордылар. Аннары тагын әнкә күркә чакырган җиргә йөгереп килделәр һәм тагын җимне күрмичә дулап уздылар да, кырт кына борылып, сулы тәлинкә янына элдерттеләр. Хикмәт дисәң дә хикмәт инде! Ни бар икән соң ул тәлинкә төбендә?
Әнкә күркә эре адымнар белән тәлинкә янына килде, томшыгын суга тыгып алды. Ипи валчыклары! Тәлинкә төбе ипи валчыклары белән тулы икән! Фиәк белән Ниәк ачка тарыгып йөридер дип, юкка борчылган икән лә әнкә күркә. Болай булгач, тамаклары тук инде ал арның.
Әнкә күркә тынычланып калды. Олы канатларын җилпеп, киртә өстенә очып кунды, кечкенәләренә биектән торып акыл өйрәтергә кереште:
— Киәк, крак, ирәк, риәк, рәк, рәк.Л
Бер-берегез белән тату яшәгез. Бер-берегезне рәнҗетмәгез, үзара дус булыгыз ягъни.
— Ие-ие-ие, әни, дөрес әйтәсең, — дип, әнисе артыннан киртәгә сикереп менәргә тырышты Пиәк.
Фиәк белән Ниәк тә Пиәк сүзләрен расладылар:
— Пи-пип-пи, пип-пи-пи... Сүзең дөрес, әни. Без дус булырбыз, әни.
Балаларының шундый ягымлы, сүз тыңлаучан булуларына сөенеп бетә алмады әнкә күркә. Шатлыгыннан нишләргә белмәгәч, канатларын шапыл-шопыл иттереп кагынып куйды, күкрәген киереп, бар дөньяга аваз салды:
— Яхшы сүзегез өчен рәхмәт сезгә, балакайларым! Игелек күрегез!
Пиәк, Фиәк һәм Ниәк көннән-көн исәйделәр, матурайдылар. Аларның бала йоннарын йомшак каурыйлар каплады. Фиәк белән Ниәкнең көннәр буе суга чумып ятуларына да исе китми инде хәзер әнкә күркәнең. Суда рәхәт икән үзләренә, әйдә чыпырдый бирсеннәр. Чыпырдыйлар-чыпырдыйлар да чыпырдап туйгач чыгалар ич әле, суда кунып калмыйлар. Кояш баеп, челтәр тәрәзәле өйләренә кергәч, инде балалар өчесе дә әнкә күркәнең җылы канатлары астына кереп чумалар, иркәләнеп-назланып пипелдәшәләр һәм озак та үтми татлы йокыга талалар.
Оя почмагына кунача да куелган югыйсә. Ләкин балалары чыкканнан бирле әнкә күркәнең бер генә мәртәбә дә куначага менеп йоклаганы юк әле. Әллә теләми, әллә бәбкәләрен кызгана шунда — белмәссең...
Баш очыннан кызыл күзле тимер кош гүелдәп үтә. Ерак басулардан карт тупыл ботакларына кайтып кунаклаган каргалар, нидәндер куркып, ябалдашларны шаулатып, һавага күтәреләләр. Ишегалды буенча, трас-трас басып, сыер үтеп китә. Хуҗа хатын чиләкләр чылтырата. Кайдадыр эт өрә. Күркә баласы Пиәккә дә, үрдәк бәбкәләре Фиәк белән Ниәккә дә канат астында җылы, рәхәт, тыныч.
Кояшлы иртәләрнең берсендә, күркә гаиләсе шулай тыныч-тату гына яшәп ятканда, авыл читендәге камышлы күлдән әнкә үрдәк кайтты. Өйдәгеләр бөтенләй югалтканнар иде инде аны. Баксалар, югалмаган икән. Күлдә сый мул булган, күрәсең, симергән әнкә үрдәк, чибәрләнгән. Тавышына кадәр җырлап тора. Башка үрдәкләр кебек «бак- бак» дип кенә кычкырмый, «брат-брат» дип, дөнья яңгырата:
— Брат-брат, арт!
Менә, янәсе, мин дә бар әле дөньяда.
Ярар, кайтты әнкә үрдәк. Хуҗаларны шатландырды. Өй нигъмәтләреннән — бодаеннан, бәрәңгесеннән авыз итте. Аннары ашыгыч адымнар белән бакчага чыкты, әнкә күркә тирәсендә сөенешеп йөргән шаян бәбкәләрне күреп алды, гаҗәпләнүен яшер мичә кычкырып җибәрде:
— Ба-ак! Исемегез ничек сезнең?
— Фи-фи-фиәк минем исемем, — диде Фиәк тотлыга-тотлыга.
Туганыңның исеме ничек?— Ни-ни-ниәк...
-Брат, — дип башын чайкады әнкә үрдәк. — Шундый исем буламы? Брат...
— Ие, — дип, Пиәк тә сүзгә катнаша башлаган иде дә, әнкә үрдәк аңа шундый итеп җикерде, теге бичарага әнкәсе артына кереп шылудан гайре чара калмады.
— Ә син тик тор! Күркә баласы белән сөйләшмим мин, үрдәк бәбкәләре белән сөйләшәм. Бак син аны! Фиәк, әйдәгез камышлы күлгә. Анда бакалар күп.
— Пи-пи-пи, ни әйтер бит әни, — дип, әнкә күркәгә карады Фиәк.
Ниәк тә аның сүзен кабатлады:
— Ни-ни... ни әйтер бит әни?
— Бак! — диде әнкә үрдәк мыскыллы тавыш белән. — Күркә нишләп сезнең әниегез булсын? Менә мин булам сезнең әниегез. Бак, ничек әйбәт мин!
Фиәк белән Ниәк еларга тотындылар.
— Син түгел безнең әни, менә бу безнең әни, пи-пи-пи-пи... Менә безнең әни, — дип, әнкә күркә тирәсендә бөтерелделәр алар.
Әнкә үрдәк, ниһаять, әңгәмәгә катнашмыйча, авыз эченнән генә нәрсәдер җырлый-җырлый, җим караштыргалап йөргән әнкә күркәгә эндәште:
— Бир миңа Фиәк белән Ниәкне! Мин аларны камышлы күлгә алып төшәм.
— Бирмә, әни, бирмә, — диде Пиәк, еларга җитешеп, — мин кем белән уйнармын аннары?
— Ниәк, Фиәк, тыңлагыз мине, — дип сүзгә катнашты шунда әнкә күркә сабыр тавыш белән. — Сез инде зур үстегез, тиздән үз көнегезне үзегез күрә башларсыз. Камышлы күлгә барасыгыз килә икән — барыгыз, мин тотмыйм. Миңа «әни» дип эндәшмәсәгез дә үпкәләмәм. Чөнки сез, чынлап та, үрдәк йомыркаларыннан чыктыгыз. Туктале, Пиәк, еламый тор, әйтеп бетерим. Менә шулай, балакайлар. Үзегезнең язмышны үзегез хәл итәр вакыт җитте сезгә.
— Пи-пи-пип, синең яннан беркая да китмибез без, әни, — диештеләр, берсен берсе бүлдерә-бүлдерә, Фиәк белән Ниәк.
— Пип, син безне үстердең, салкын төннәрдә, җил-яңгырларда канат астына алып юаттың, җылыттың, иркәләдең, әни, пи-пи-пи-пи, без сине дә, Пиәкне дә ташламыйбыз, әни. Безгә бергә-бергә күңелле, әни.
Әнкә үрдәк башын иеп кычытканнар арасына кереп киткәч, әнкә күркәнең күзләреннән сәйлән тамчыларыдай ике бөртек яшь атылып чыкты. Әллә әнкә үрдәкне кызганып елый инде әнкә күркә, әллә шатлык яшьләре томаландырган иде күзләрен — Пиәк тә, Фиәк тә, Ниәк тә бу хакта әниләренең үзләреннән сорарга базмадылар.
Ә нигә сорап торырга? Кояшлы яшел бакчада алар тагын бергә, алар тагын бәхетле иде.